آموزش عکاسی از مناظر شب

تنظیمات مرتبط به نوردهی برای عکاسی در شب: ۱ ایزو – ISO هنگامِ عکاسی در شب، ناچارا باید از ایزو بالا استفاده کنیم. طبق تجربه­ی شخصی بنده، برای اینکه سطح نوردهی کافی بوده و نتایج خوبی حاصل شود، ایزو باید برابر با ۸۰۰ یا بالاتر تنظیم شود (البته نرخ ایزو به فاکتورهای بسیاری همچون نوع لنزهای شما و مقدار نور موجود در محوطه عکاسی وابسته است، اما این فاکتورها هر چه هم که باشند، قراردادنِ نرخ ایزو پایین­تر از ۸۰۰ کارتان را دشوار خواهد ساخت). بدین ترتیب با بهره­گیری از نرخ ایزوی بالا، حساسیت دوربین به نور بیشتر خواهد شد، اما این پایان کار نبوده و در این حالت مشکل دیگری پدید می­آید. مشکل از این قرار است که بهره­گیری از نرخ ایزوی بالا باعث ایجاد نویز در تصویر نهایی می­گردد. وجود نویز نیز به معنای دانه دانه شدن تصویر و تحریف رنگ­هاست. برای حلِ این مشکل، دو راهکار وجود دارد ۱٫ بهره­گیری از دوربین­هایی با کیفیت بالاتر که قادرند در ایزوی بالا، تصاویری با حداقل نویز خلق کنند (برای مثال دوربین­های فول فریم). اما اگر چنین دوربینی در دست نداشته باشید این راه­حل دردی از شما دوا نمی­کند. بنابراین راهکار دوم این است که ۲٫ با همین شرایط عکاسی را انجام داده و درنهایت نویزهای موجود در تصویر را با نرم­افزارهای مختص ویرایش عکس همچون فتوشاپ یا Lightroom، Topaz Labs یا Noise Ninja پاک کنید. ۲ میزان گشودگی دریچه­ دیافراگم هنگام عکاسی در روز، مختاریم که برای دستیابی به عمق میدان بیشتر، گشودگی دیافراگم را کوچک تنظیم کنیم. اما در شب، به ذره نوری که به لنز می­رسد نیازمندیم، بنابراین معمولا از حداکثر گشودگی­ای که لنزهایمان پشتیبانی می­کنند استفاده می­کنیم. اما بهره­گیری از دیافراگرام عریض یا واید، معادل با خلق تصاویری با عمق میدان کم است. برای حل این مشکل و دستیابی به حداکثر عمق میدان ممکن، که هم آسمان و هم حداکثر میزان پیش­زمینه را شامل شود، ناچارا باید از قابلیتی تحت عنوان فاصله­ی ابر کانونی (hyper focal) استفاده کنیم. منظور از فاصله­ی ابرکانونی، نزدیک­ترین فاصله­­ای است که با فوکوس روی آن می­توان عمقِ میدان را از نزدیکترین اشیاء تا فاصله­ی بینهایت حفظ کرد. در ادامه مثال عددی­ای برای تنظیم فاصله­ی فراکانونی ارائه شده است، شما نیز می­توانید عمق میدان را با استفاده از یک محاسبه­گر عمق میدان اندازه­گیری کنید. به عنوان مثال اول، در صورت استفاده از یک لنز ۱۴mm با دیافراگم ۲٫۰، فاصله­ی ابرکانونی برابر با ۲٫۵ متر خواهد بود. یعنی، با فوکوس کردن روی فواصلِ ۲٫۵ متری، محوطه­ی تحت فوکوس دوربین، از ۱٫۵ متری تا بینهایت شارپ خواهد بود. هر زوج «فاصله­ی کانونی» و «گشودگی دیافراگرام»، فاصله­ی ابرکانونی خاص خودشان را دارند که برای محاسبه­ی آنها می­توان از محاسبه­گرهای DOF تحت وب یا محاسبه­گرهایی که در غالب یک اپلیکیشن موبایل هوشمند دردسترسند استفاده کرد (این اپلیکشن­های برای دستگاه­های تحت سیستم عامل IOS و Android موجود می باشند). ۳ سرعت شاتر یکی از ساده­ترین روش­هایی که بواسطه­ی آن می­توان نور دریافتی دوربین را حداکثر کرد، استفاده از سرعت شاتر کم و نوردهی طولانی است. البته بسته به نوع دوربین مورداستفاده، نوردهی طولانی می­تواند منجر به ایجاد نویز گردد، که هر چه دوربین پیشرفته تر باشد این میزان کمتر است. مشکل بزرگتری که در این حالت بوجود می­آید، این است که به دلیل حرکت چرخشی زمین حول محور خود، در طول مدت نوردهی آسمان تاحدی نسبت به موقعیت ما جابه­جا می­شود. درواقع مشکل ازین قرار است که اگر مدت نوررسانی به دوربین خیلی طولانی باشد، ستاره­ها ممکن است به صورت نواری (یا به صورت متقاطع) در عکس بیافتند، در این حالت به جای اینکه شبیه نقطه باشند شبیه خط­وط کوتاه به نظر می­رسند. اگر قصدِ ثبت رد ستاره­ها (star trails) را ندارید، باید مدت نوردهی را تا حدی تنظیم کنید که این اتفاق رخ ندهد. درواقع، اگر زمان نوردهی به حد کفایت باشد (یا انباشتن چندین عکس روی هم)، تصویر حاصله می­تواند کاملا شگفت­انگیز باشد. حداکثر زمان نوردهی به فاصله­ی کانونی­ مورداستفاده­ی شما بستگی دارد؛ یعنی هر چه فاصله­ی کانونی عریض تر یا وایدتر باشد، زمان نوردهی را می­توان طولانی­تر کرد. برای تنظیم هر چه دقیق­تر این زمان، قانونی تحت عنوان قانون ۶۰۰ وجود دارد که بر اساس آن شما باید از فاصله کانونی/۶۰۰ سریع تر باشید. در ادامه چند پیشنهاد برای تعیین حداکثر زمان نوردهی ارائه شده است: •۲۴mm (FF) / 17mm (crop): سی ثانیه •۱۶mm (FF) / 10mm (crop): 45 ثانیه •۱۴mm (FF): 50 ثانیه زمان­های فوق مبتنی بر تجربه­ی شخصی بنده هستند. در صورت استفاده از این نوردهی­ها رد ستاره­ها ثبت خواهد شد، اما این ردها تنها با زوم کردنِ عکس قابل ملاحظه خواهند بود. اگر نمی­خواهید در هیچ حالتی این ردها در عکس پیدا باشند، زمان­های فوق را ۱۰ تا ۱۵ ثانیه کمتر کنید. ترکیب بندی بدون شک یکی از مهمترین اجزای تصویر شما نحوه­ی ترکیب­بندی آن است. معمولا در عکس های شب، آسمان اکثر فریم را به خود اختصاص می­دهد. ازاین­رو برای ثبت چنین تصاویری، دوربین باید نزدیک زمین و رو به آسمان مستقر گردد. حتی اگر بخواهیم آسمان بخش عمده­ی تصویر را تشکیل دهد، در هر حال مهم است که با تکیه به یک المان قدرمند، مقداری پیش­زمینه به عکس اضافه کنیم. چنین کاری باعث جالب توجه شدن عکس می شود و این حس را به بیننده منتقل می­کند که از روی زمین نظاره­گر آسمان است. از جمله المان­های پیش زمینه­ی خوب می­توان کوه­ها، درخت­های کهن، ساختمان­های سنگی جذاب و طاق­های سنگی را نام برد. معمولا این اجزا در قسمت تحتانی عکس جای داده می­شوند. شرایط مطلوب برای عکاسی در شب اگر قصد دریافت حداکثر نور ستاره­ها را با کمترین تداخل نوری ممکن دارید، گام­های زیر را انجام دهید: ۱٫ آلودگی نوری: سعی کنید تا حد ممکن از محیط­های شهری یا منابع نوری مصنوعی­ای که آسمان شب را مختل کرده و باعث ایجاد برافروختگی زرد/قهوه­ای روی افق می­شوند دوری کنید. ۲٫ ارتفاع: هر چه ارتفاعتان از سطح زمین بالاتر باشد، به ستارگان نزدیکتر خواهید بود.در سطوح بلند، لایه ­های هوای موجود بین شما و آسمان نازک­تر بوده و می­توانید ستاره­ها را با درخشش بیشتری ببینید. ۳٫ آلودگی هوا یا ابرها: آلودگی یا ابری بودن هوا، دیدن ستاره­ها را دشوار می­سازد. ۴٫ نور ماه و روشنایی پیش زمینه: نور ماه فاکتور مهمی در عکاسی از مناظر شب به شمار می­رود، بنابراین مهم است با برنامه­ریزی و اطلاع قبلی از زمان طلوع و غروب ماه و میزان کامل بودن هلالش، به عکاسی بروید. وجود نور ماه معایب و مزایایی به همراه دارد؛ درمواقعی که ماه درخشان است، پیش­زمینه­ی عکستان روشن شده طوریکه دیگر خیلی تاریک بنظر نمی­رسد، اما همزمان با روشن ساختن پیش­زمینه، آسمان نیز روشن شده و ستاره­ها دیگر مثل قبل برجسته به نظر نمی­رسند. اما در مواقعی که ماه درخشان نیست، پیش­زمینه­ی عکس شما تاریک­تر خواهد بود (مگراینکه با تکیه به نور مصنوعی رنگ آمیزیش کرده باشید) و ستاره­ها نسبت به آسمان برجستگی بیشتری خواهند داشت. گاهی اوقات بهترین شرایط وقتی فراهم می­شود که ماه در حدود ۱۰ یا ۲۰ درصد آغاز یا پایان چرخه­اش قرار دارد. نقاشی به وسیله نور مصنوعی (نقاشی با نور) اگر قصد داشته باشید برای بهره­گیری هر چه بهتر از نور ستاره­ها، بدون حضور ماه به عکاسی بپردازید، ممکن است لازم باشد که پیش­زمینه­ی عکستان را با نور مصنوعی نقاشی کنید. نقاشی با نور را می­توان با هر نوع نوری اعم از نور فلاش، لامپ­های LED، چراغ قوه و غیره انجام داد. برای اینکه نوری که به پیش­زمینه­ی شما می­تابد به قدری باشد که طبیعی بنظر برسد، باید چندین عکس گرفته و با سعی و خطا زمان و شدتِ نورپردازی مورد نیاز را تعیین کنید. پیشنهاد من این است که از هر دو طرف به شی نور بتابانید تا سایه ایجاد شده و سوژه ۳ بعدی بنظر برسد. اگر می­خواهید آسمان در عکستان آبی بنظر برسد، باید دمای رنگیِ پایینی را برای تنظیم تراز سفیدی انتخاب کنید (۲۵۰۰ تا ۳۵۰۰ کلوین). انتخاب دمای پایین باعث می­شود که پیش­زمینه­ی شما نیز آبی بنظر برسد، بنابراین توصیه می­شود که از ژل­های اصلاح رنگ (ژلِ cto) روی منبع نور مصنوعی استفاده کنید تا رنگِ پیش­زمینه طبیعی­تر به نظر برسد. ابزارهای پیشنهادی برای عکاسی در شب دوربین: معمولا دوربین­هایی که قابلیت پشتیبانی از نرخ­های ایزوی بالا را دارند، همچون DSLRهای فول فریم، برای عکاسی در شب بهترند. با این حال، صرف نظر از نوع دوربینتان، سعی کنید نحوه­ی استفاده از بالاترین نرخ ایزوی تحت پشتیبانی دوربینتان را فراگرفته تا به نتایج مطلوبی دست یابید. لنز: لنزهایی با زاویه عریض یا واید (Wide angle lenses) به شدت توصیه می­شوند. یک لنز واید به شما اجازه می­دهد زاویه­ی دید وسیعی از آسمان و زمین را در یک قالب ثبت کرده و همچنین بواسطه­ی آن می­توانید بدون نگرانی از نواری شدن ستاره­ها از نوردهی طولانی استفاده کنید. هر چه دریچه­ی دیافراگم سریعتر باشد، نور بیشتری از طریق لنز به دوربین می­رسد. سه­پایه: وجود یک سه­پایه­ی محکم اهمیت زیادی دارد، تا بدین ترتیب دوربین کاملا ثابت شده و در مدتِ طولانی نوردهی حرکت نکند. مزیت دیگر، داشتن سه­پایه­ای است که قابلیت کوتاه شدنِ کامل را داشته باشد تا بواسطه­ی آن بتوانید دوربین را صرفا با اندکی فاصله­ از زمین به سمت آسمان مستقر کنید.

عکاسی از چشم اندازهای شب می تواند منجر به خلق تصاویر خیره کننده ای گردد. چشمان ما قادرند آسمان شب را با فراست بالایی ببینند، درواقع ما می توانیم ستاره ها و حتی کهکشان راهی شیری را به شرط مساعد بودن وضعیت آب و هوا ببینیم. اما دوربین های DSLR در این مورد بسیار توانمندتر از چشمان ما بوده و قادرند تصاویری با جزئیاتِ فوق العاده از آسمان شب خلق کنند. خلق چنین تصاویری، به لطف مزایای این دوربین ها، همچون نرخ های ایزوی بالا، لنزهایی با روزنه بزرگ (لنزهای سریع) و نوردهی های طولانی، ممکن می گردد. اما قضیه به این سادگی نبوده و عکسبرداری از مناظر شب با چالش هایی همچون وجود نویز و عمق میدان کم همراه است. مزیت بزرگ عکاسی در روز، آزادی­ای است که برای انجام تنظیماتِ نوردهی­ داریم؛ از طرفی ایزوی پایین که امکان بهره­گیری از آن در روز وجود دارد، معادل است با خلق تصاویری با کیفیت بالا، نویز کم و با دامنه دینامیک (dynamic range) وسیع. از طرف دیگر گشودگی کمِ دیافراگم، منجر به خلق تصاویری با عمق میدان زیاد شده و در این حالت محدودیتی برای تنظیم سرعت شاتر وجود ندارد و می­توان آنرا متناسب با مدت نوردهی مدنظر، برابر با هر مقداری قرار داد. اما در خصوص عکاسی شب قضیه متقاوت بوده و ما اختیار کمی برای انجام تنظیمات داریم و حتی برخی از تنظیمات از قبل تعیین شده اند تا نور کافی به سنسور برسد.