«تکنیک اچ دی آر»

چند وقتی است که تلاش برای گرفتن عکس اچ. دی. آر به سرعت رشد کرده، ولی با پیشرفت تکنیکی چندانی همراه نبوده و حتی گاه مشکلات نوری و رنگی شدیدی هم در عکس ها به وجود آورده است، در حالی که تکنیک اچ. دی. آر برای طبیعی تر کردن سوژه عکاسی شده است و نزدیک تر کردن عکس به آن چیزی که چشم انسان می بیند. اچ. دی. آر مخفف کلمات انگلیسی “گستره پویای بالا” است (گستره پویا چیست!؟). توضیح آن هم بسیار ساده و قابل درک است. برای مثال اگر شما داخل اطاقی با یک پنجره باشید چشمان شما قادر است همزمان هم دیوار و وسایل اطراف را ببیند، هم ساختمان ها و مناظر بیرون پنجره را (البته این شرایط را کاملا یک شرایط معمولی در نظر بگیرید نه یک اطاق تاریک با خورشید بیرون پنجره). اما کسانی که با دوربین عکاسی در این گونه شرایط کار کرده اند کاملا می دانند که فاصله نوری بین داخل اطاق و بیرون پنجره حداقل سه گام (استپ) است و امکان دارد تا هفت گام (استپ) نیز بالا برود (بسته به شرایط نوری، محل خورشید و غیره). اگر با دوربین از یک اتاق با این شرایط عکس بگیریم می بینیم که داخل اطاق تیره و پنجره به شکل هاله ای از نور ثبت می شود (با دوربین موبایل این قضیه کاملا مشهود و قابل امتحان است). با تکنیک اچ. دی. آر می توان تصویری شبیه تر به آن چیزی که چشم می بیند بوجود آورد و یک تصویر معمولی را به صحنه ای خیره کننده تبدیل کرد. دو روش را می توان درهنگام استفاده از تکنیک اچ. دی. آر به کار گرفت. یکی طبیعی نگاری (به معنای روشی که در آن سوژه به چیزی که واقعا هست شباهت پیدا می کند)، یکی هم فراواقعگرایی که مثال آن عکس از چشم انسان در این گالری است که به روش اچ. دی. آر تهیه شده…. چشم شما به ندرت می تواند بدون تجهیزات نورپردازی تصویری شبیه این عکس اچ. دی. آر از چشم ببیند. پس ما به این دلیل از اچ. دی. آر استفاده می کنیم که دوربین نمیتواند آن چیزی که ما از یک منظره یا صحنه انتظار داریم را با یک تک فریم به ما بدهد، پس ما چند فریم را با نور های مختلف ترکیب می کنیم تا تصویر واقعی تری (نسبت به آن چیزی که چشم می بینه) ایجاد کنیم. تاریخچه در فرآیند پردازش تصویر، گرافیک رایانه ای و عکاسی به آن دسته از تکنیک هایی گفته می شود که باعث می شود دامنه وسیع تری از انواع نورها (از روشنایی کامل گرفته تا تاریک ترین نقاط) نسبت به یک عکس دیجیتال نرمال, در تصویر به نمایش درآید. هدف از این روش نمایش دقیق تمام درجات در صحنه های واقعی یعنی نورخورشید و سایه هاست. اچ دی آر در دهه سی و چهل میلادی توسط چارلز ویکف توسعه داده شد.در اواسط دهه چهل تصاویر دقیقی که او از انفجارهای اتمی تهیه کرده بود روی جلد مجله لایف به چاپ رسید. عملیات ادغام تون های رنگ با نوردهی برابر در تصاویر دیجیتال که منجر به ایجاد دامنه وسیع و اغراق آمیزی از رنگ و سایه ها می شود، برای اولین بار در سال ۱۹۹۳ انجام شد و پس از آن تئوری ریاضی با مفهوم نوردهی های متفاوت به یک جسم در سال ۱۹۹۵ منتشر شد. با رشد محبوبیت دوربین های دیجیتال و استفاده آسان از نرم افزارهای پردازش تصویر، این متد امروزه به مقدار زیادی عمومیت یافته است. این روش با نوردهی های متفاوت انجام می شود و با عکاسی که در آن دوربین سنسور اچ دی آر دارد و با یک شات چنین عکسی می سازد، متفاوت است. اچ دی آر در گذشته بشکل ویژه برای بازار عکاسی معماری استفاده می شده است به دلیل اینکه نوردهی اتاق و پنجره را با هم و در یک زمان به شکل بسیار خوبی نمایش می دهد. اچ دی آر تا مدتی قبل در سینما کاربردی نداشت اما با کاهش قیمت دوربین های دیجیتال ویدئوهای زیادی با تصاویر اچ دی آر ساخته شد. در سال ۲۰۰۸ فیم دهکده سیلیکون با حدود ۱٫۱ میلیون فریم که تبذیل به اچ دی آر شده، ساخته شد و در این زمینه یک رکورد شکن به حساب می آید. تفاوت اچ دی آر با عکس دیجیتالی معمولی: اطلاعات ذخیره شده در یک تصویر اچ دی آر دارای دامنه ای از انواع نورهاست که در طبیعت قابل یافت است. این تفاوت اصلی آن با تصاویر دیجیتالی سنتی است که رنگهامخصوص مونیتور یا پرینت نمایش داده می شوند. بنابراین فرمت این تصاویر را “ارجاع به صحنه” (به مفهوم روشنایی موجود در صحنه) می نامند و در مقابل آن تصاویر دیجیتالی معمولی را “ارجاع به دستگاه” (به معنای روشنایی قابل نمایش در مونیتور یا پرینت) می خوانند. بعلاوه تصاویر دیجیتالی معمولی برای سیستم بصری بشر کدگذاری شده که به آن رمزنگاری گاما می گویند و لی تصاویر اچ دی آر را خطی می نامند. یکی از مشکلات تصاویر اچ دی آر نمایش و دیدن آنهاست زیرا گستره نمایش انواع مونیتورها و پرینترها محدود است. تکنیک های متعددی برای بهبود این مشکل توسعه یافته است که به طور کلی به انها تون مپینگ می گویند. در دوربین های عکاسی موجود در بازار، امروزه سنسورهایی که از نوع CMOS باشند قادرند تصاویر اچ دی آر با کیفیت خوبی بسازند. نرم افزارهای دیجیتالی مشهوری که برای ساخت و ویرایش تصاویر و تبدیل آن به اچ دی آر استفاده می شوند عبارتند از : ادوب فتوشاپ و Photomatix Pro که برای استفاده باید خریداری شوند و شیوه کار با آنها بخصوص با فتومتریکس، در عین امکانات زیاد، بسیار ساده است

چند وقتی است که تلاش برای گرفتن عکس اچ. دی. آر به سرعت رشد کرده، ولی با پیشرفت تکنیکی چندانی همراه نبوده و حتی گاه مشکلات نوری و رنگی شدیدی هم در عکس ها به وجود آورده است، در حالی که تکنیک اچ. دی. آر برای طبیعی تر کردن سوژه عکاسی شده است و نزدیک تر کردن عکس به آن چیزی که چشم انسان می بیند. اچ. دی. آر مخفف کلمات انگلیسی “گستره پویای بالا” است (گستره پویا چیست!؟). توضیح آن هم بسیار ساده و قابل درک است. برای مثال اگر شما داخل اطاقی با یک پنجره باشید چشمان شما قادر است همزمان هم دیوار و وسایل اطراف را ببیند، هم ساختمان ها و مناظر بیرون پنجره را (البته این شرایط را کاملا یک شرایط معمولی در نظر بگیرید نه یک اطاق تاریک با خورشید بیرون پنجره). اما کسانی که با دوربین عکاسی در این گونه شرایط کار کرده اند کاملا می دانند که فاصله نوری بین داخل اطاق و بیرون پنجره حداقل سه گام (استپ) است و امکان دارد تا هفت گام (استپ) نیز بالا برود (بسته به شرایط نوری، محل خورشید و غیره).